Straatkinderen

Ik heb dit onderwerp gekozen omdat er veel straatkinderen zijn in de wereld en dat jullie zelf misschien ook doorhebben hoe straatkinderen echt leven. En of jullie misschien ook kunnen helpen. Het verhaal gaat over een meisje genaamd Helen. Helen was 6 toen ze uit huis werd gezet. Ze werd uit huis gezet omdat haar ouders niet meer voor haar konden zorgen. Nu stond er een heel avontuur op haar te wachten. Toen ze na een paar uur honger begon te krijgen moest ze wel een manier vinden om eten te krijgen. Wat had ze een geluk ze kwam een meisje tegen genaamd Bella. Bella was een heel lief meisje die zelf ook al eens op straat heeft moeten leven. Toen ze zag hoe een honger Helen had kreeg ze zelf ook medelijden. Dus vroeg ze aan haar papa twee flessen water en pakte ze wat fruit en brood uit de kast. Helen bedankte
Bella en Bella zelf zei nog terug: Je kan altijd nog eens langskomen als je wil! Na een heerlijk appeltje en wat droog brood ging ze verder. Natuurlijk was er wel gevaar op de weg. Maar gelukkig wist ze wel wat af van straatkinderen. Dus ging ze op zoek naar een bende. Snel vondt ze er een. Maar wat ze niet wist was dat
je een proef moest doorstaan als je erbij wilde horen. De eerste proef die ze moest doen was een scherp mes stelen van de winkel. Dus ze ging naar de winkel en stal een mes. Ze was speciaal naar een winkel gegaan waar er niet van die alarmpjes staan die afgaan als je nog niet hebt betaald. Na 5 min. kwam ze terug met een scherp mes. De bende moest ook wel chekken of het mes wel scherp genoeg was
ze pakte een steen van wel 50 cm dik en sloegen erop met het scherpe mes. Na 2 sec. was het stuk steen door de helft. Dus mocht Helen erbij. Het was donker en het werdt best wel koud buiten. Helen vroeg aan de bende hoe ze door zo'n koude nacht konden slapen. Toen gaf een van de bendeleden genaamd Amanda Helen een strookje papier met wiet erin. Helen vroeg zich af wat het was. Ze vroeg het aan Amanda en Amanda zei dat het drugs waren, en dat je daarvan beter in slaap kan vallen. Helen rookte het op en viel toen in slaap. De volgende morgen werdt ze wakker en ze hoorde geschreeuw. Ze ging kijken en zag een heel gevecht aan de gang gaan. Helen rende weg en voor ze het wist stond de politie voor haar neus en hij vroeg: Waar is je mama kindje? Helen vertelde dat haar mama haar uit huis heeft gezet. Toen de politie het hele verhaal hoorde gaf hij haar 100 euro. Toen de politie weg was hoorde ze dat iemand aan het schieten was. Ze rende er naartoe en vroeg wat er gebeurde. Al een geluk was er een meisje dat nog in leven was genaamd Sandra. Sandra zei dat de politie heeft geschoten op haar vriendin. Sandra huilde heel hard. Helen wist het politiekantoor zijn want ze had een kaartje gekregen van de politieagent. Toen ze binnen was zocht ze hem meteen op. na 15 min. had ze hem eindelijk gevonden. Ze zei dat een van zijn collega's een straatkind had doodgeschoten zonder reden. En dat het niet lief is dat straatkinderen zo worden behandeld. Helen zei ook dat ze wou dat mensen respect moeten hebben voor kinderen die op straat moeten leven, en dat het ook soms zwaar is om op straat te leven. Het is namelijk niet eerlijk dat kinderen nog meer moeite moeten doen met overleven en dat ze dan nog eens geslagen,beschoten en gestoken worden. En dat allemaal zonder reden. Na een jaar of 14 was Helen 20 jaar. Eindelijk had ze genoeg geld om een huisje te kopen. Toen ze al een beetje gewent was aan het huis ging ze nog eens op bezoek bij Bella maar Bella was ook al verhuist naar haar eigen huis. Gelukkig was de papa van Bella zo lief om het adres te geven. Toen ze al zo'n 5 min. onderweg was zag ze hoe blij de straatkinderen keken. En hoe goed ze behandelt werden. Helen was blij dat het nu beter gaat met de straatkinderen.Ze worden goed behandelt ze hebben hun eigen kraampje op de markt en de meeste mensen geven ook wat geld. En dankzij de school op wieltjes kunnen de straatkinderen nu ook nog eens leren lezen, schrijven en rekenen. Ik hoop dat jullie nu begrijpen op welke manier je straatkinderen kunt helpen overleven. Bedankt.